کلاس تربیتی

برای سخنرانی دعوت شده بودم.

یک ویلچری در حالی که روی ویلچرش نشسته بود، به من که رسید سلامی کرد و گفت:

«عجب عطری زده اید! عطرتون رو می خوام»

سلامش کردم و گفتم:«من یک شیشه عطر برات می خرم»

گفت:«همین را بده»

او سفت گفت بده من هم ندادم، بالاخره یک جوری بنده خدا رو پیچوندم.

توی راه نیاز به دستشویی پیدا کردم، یه جایی پیدا شد، همین که خواستم بلند بشم شیشه ی عطر افتاد و از سوراخ رفت پایین!

بدون این که بیرون برم همون جا زدم زیر گریه! با خودم گفتم:

«چیزی که در راه خدا ندی جای بهتری از اینجا نداره، تو آدمی! بنده خدا پاهاشو توی جبهه داده حالا تو...!»

هی به خودم فحش دادم و دو سه تا سیلی به خودم زدم و باز شروع کردم که:

«ای خاک به سرت تو، وزیر یک مملکت هستی و اینجوری...»

رفتم جلسه ی سخنرانی، همین که خواستم از درب سالن وارد بشم، میزبان جلومو گرفت و گفت:

«من یه شیشه عطر برای شما گذاشته بودم کنار، بفرمایید.»

تشکر کردم و اومدم نشستم، عطر شبیه همون عطری بود که افتاد توی سوراخ... .

 ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پی نوشت:

1. گاهی یک برخورد آدم موجب می شود که به اندازه ی یک سال رشد کند و البته گاهی هم با یک برخورد آدم چندین سال عقب می افتد؛ حاج آقای فاطمی نیا از قول علامه ی طباطبایی رحمة الله می فرمود که: «گاهی یک عصبانیت انسان را به اندازه ی بیست سال عقب می اندازد.»

2. خداوند گاهی برای انسان کلاسی تربیتی می گذارد که نه توی حوزه هست نه توی دانشگاه؛ خدا قسمت کنه.