"من الغریب الی الحبیب...
ای حبیب، تو قرابت ما را به رسول خدا صلی الله علیه و آله می دانی و بیشتر و بهتر از دیگران ما را می شناسی، تو مرد فطرت و غیرتی، خودت را از ما دریغ مکن."
و حبیب بود که نمی دانست در پاسخ نامه ی مولایش چه کند؛ خواست بنویسد؛ بنویسد من الغریب الی حبیب، تو حبیب منی، چشمان حبیب غریب بودنت را نبیند دید تاخیر در رفتن رخ خواهد داد، خواست به قاصد بگوید، بگوید خود که همه ی هستی ام را از شما دریغ نمی کنم، دید زمان وصل دیر می شود، خواست بگوید در راهم، صبرِ
دیر رسیدن نبود.
در چشم بر هم زدنی، محاسنش را خضاب کرد، لباس نو بر تن کشید و همان طور که وعده کرده بود سحرگاه در دروازه شهر اسبش را از غلام خویش گرفت و شتافت.
از آن طرف امام بود که دلتنگ، عَلَمی را برای مرد فطرت و غیرت امانت نگه داشته بود و چشم به راه، حبیبش را انتظار می کشید.
انتظار می کشید.
انتظار...
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پی نوشت:
1. داخل گیومه: نامه ی کوتاه حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام است که به حبیب بن مظاهر نوشته اند، غوغاست.
2. انتظار؛ امروز هم کسی به ما نامه زده است که: من الغریب الی الحبیب؛ خودمان را از او دریغ نکنیم.
