خدایا به تو پناه می بریم

حدیث عجیبی از امام رضا^{علیه السلام} در کلامی شریف و البته طولانی از امام سجاد‌^{علیه السلام} نقل می‌فرمایند:

"اگر دیدید کسی اهل نماز و روزه است، گناه نمی‌کند و کارهای خوب هم انجام می‌دهد، عجله نکن، گولَش را نخور، ممکن است عُرضه ی گناه کردن نداشته باشد.

بعد می‌فرماید: اگر کسی عرضۀ گناه کردن داشت، اما گناه نمی‌کرد، آرام باش، فریب نخور، ممکن است گناهی را ترک می‌کند، اما مرتکب گناه دیگری می‌شود. زیرا شهوات مردم مختلف است؛ یکی شهوت مال دارد، اما شهوت جنسی ندارد، یکی شهوت جنسی دارد، اما حرام نمی‌خورد.

سپس می‌فرماید: اگر کسی هیچ گناهی نکرد، عجله نکن، گولش را نخور، ممکن است عقل درست و حسابی نداشته باشد. بعد می‌فرماید: اگر کسی عقل درست و حسابی هم داشت، فریب نخور، ببین آیا هوای نفسش مسلط بر عقلش است، یا عقلش مسلط بر هوای نفس است؟

حضرت در انتهای بحث مثال می‌زند و می‌فرماید: مانند کسی که حبّ‌مقام دارد، یک دفعه‌ای با یک هوس و هوای حبّ‌مقام، کلّ مراتب ایمانی قبلش را نابود می‌کند.

امام ^{علیه السلام} در ادامه می‌فرماید: وقتی به چنین آدمی می‌گویی: «إتَّقِ الله»؛ از خدا بترس، ناراحت می‌شود. «اَخَذَتهُ العِزَّة»؛ به غرورش برمی‌خورد، می‌گوید «به من می‌گویی با تقوا باشم؟ تا حالا کسی از من گناه ندیده.» بعد امام^{علیه السلام} می‌فرماید: اینها دیگر آدم هم نمی‌شوند و دچار لعن خداوند می‌شوند."

( وسائل الشیعه، ج 8، ص 317)

 

 

قبولی عمل

امام  علی علیه السلام:

«کُونُوا عَلی قَبول العَمَلِ أشَدَّ عِنایةً منکُم عَلَی العَمَل»

به قبولی عمل، بیش از اصل عمل توجّه داشته باشید.

بحارالانوار، ج1، ص173

 بزرگی می فرمود که گاهی عمل انسان را می پذیرند و گاهی هم خود انسان را!

 

حتی اگر بند کفشتان پاره شد...

گفتم لذت و شعفم را از دیدن این روایت به شما هدیه کنم:

یونس ابن یعقوب از امام صادق علیه السلام نقل کرده است:«در خصوص مؤمنان، هر بدنی که چهل روز آسیبی به آن وارد نشود، ملعون است و دور از رحمت خداوند.

گفتم: واقعاً ملعون است؟

فرمودند: بله.

گفتم:

واقعاً؟

باز فرمودند: بله.

پس چون امام علیه السلام سنگینی مطلب را برای من مشاهده کردند، فرمودند:

ای یونس! از جمله ی بلا و آسیب به بدن همین خراش پوست و ضربه خوردن و لغزیدن و یک سختی و خطا کردن و پاره شدن بند کفش و چشم درد و مانند این ها است، نه لزوماً مصیبت های بزرگ.

مؤمن نزد خداوند بافضیلت تر و گرامی تر از آن است که بگذارد چهل روز بر او بگذرد و گناهان او را پاک ننماید؛ ولو به یک غم پنهان در دلی، که او نفهمد این غم از کجا حاصل شده است.

به خدا قسم، وقتی یکی از شما سکه های درهم را در کف دست وزن می کند و متوجه نقصان آن شده و غصه دار می شود، سپس دوباره وزن می کند و متوجه می شود که وزنش درست بوده، همین غصه ی کوتاه و گذرا موجب آمرزش برخی از گناهان اوست.»

7الوسائل:518/11 ج 21البحار:354/76 ج عن کنز الکراجکی: ص 63 باسناده عن یونس بن یعقوب