خوشا به حال کسی که مردم او را نشناسند...

عن ابِی بصیرٍ عن ابی عبداللهِ علیه السلام قالَ سَمِعتُهُ یقولُ قالَ رسولَ اللهِ صلی اللهُ علیه و آله:«طوبَی لِعبدٍ نُوَمَةٍ عَرَفَهُ اللهُ وَ لَم یَعرِفُهُ النّاسُ اولئکَ مَصابیحُ الهدَی و یَنابیعُ العلمِ یَنجلِی عنهُم کلُّ فِتنةٍ مُظلِمَةٍ لَیسُوا بِالمَذاییعِ البُذُرِ وَ لا بِالجُفَاةِ المُراءِینَ»

ابوبصیر گوید: از امام صادق علیه السلام شنیدم که می فرمود: رسول خدا صلی الله علیه و آله فرموده اند: «خوشا به حال بنده ی گمنامی که خدا او را بشناسد و مردم او را نشناسند؛ آن ها چراغ های هدایت و سرچشمه های دانش هستند؛ به واسطه ی آن ها هر فتنه ی تیره و تاری برطرف گردد؛ آنان نه فاش کننده و پرده بردار از اسرارند و نه ناسپاس، ریاکار و خودنما.»

اصول کافی، جلد2، صفحه 225